Сочинил небольшой рассказ. прочитайте Оставьте ваши предложения, отзывы

Івонка Серада рыдала каля труны сваёй памерлай маці. Побач стаяла старэйшая сястра Iвонкi, якая прыехала на пахаваньне здалёку. Быў ранішні дзень. З аблёкаў ледзь-ледзь выглядвала сонейка, прамяньнi якога лашчылі далікатнае твар юнай прыгажуньнi.
Ёй было толькі 17 гадоў, а яна ўжо без мамы ...Побач з ёй стаяў бацька, сумна думаў аб гэтым пра што-то. Сабраліся людзі, - знаёмыя і проста сябры маці Івонкі, якую клікалі Ганна Іванаўна. Цяжка было перадаць той стан душы дзіцяці, які сьтраціў сваю родную маму.
Ганна Іванаўна працавала ўсё сваё жыцьцё крамнiцай. Жыла яна са сваім мужам, Язэпам Вiнцэнтавiчем, са сваімі дочкамі: старэйшай Марынай, якой было ўжо 26 гадоў і мела сына, і малодшай Івонкай, якая толькі перайшла ў адзінаццаты кляс. У яе быў сын, Якаў, які павіньнен быў вызваліцца зь турмы напярэдадні i не паспеў на пахавiны.
Ганна Іванаўна даўно не жыла са сваім мужам. Разышлася па прычынах, мне невядомым. Хварэла на рак. Імкнулася змагацца з гэтай хваробай, але перамагчы яе не зьмагла. Памерла яна ў пакутах, якія страшна ўявіць. І напэўна, што смерць была для яе палёгкай. Яна сышла зь гэтага свету ў бальніцы, у анкалягічным адзьдзяленьні, не паспеўшы разьвітацца са сваімі роднымі…
Цяпер яна ляжала ў труне, акружаная галасiўшымi сваякамі і разьдзеляўшымi гору людзьмі. "На што ты мяне пакінула, скажы: на што", - крычала ашальлелы ад гора Івонка. "Пайшлі", - сказаў ёй бацька, беручы дзяўчынку за руку…