Помогите вспомнить стих, "Чырвоны жвір" назывался. Буду очень благодарна.

Не Бухенвальд тут,
Не Хатынь,
а Курапаты
Замшэлы лес -
куды ні кінь.
Ды скрып лапаты.
І сэрдца стук
на кожны гук
смяротна раніць,
жалобна б'е
паклон зямлі
людская памяць.
Галлё трашчыць -
ужо вядуць
пад крык зацяты.
Птышыны крык
не змоўкне тут -
тут Курапаты.
Ніхто не змог адсюль ўцячы.
Тут цемра суму.
Усяго сто крокаў уначы.
А колькі думак?...
Тут мора вылііта крыві.
Тут -
сосны ў неба.
Пясок чырвоны,
ржавы жвір.
Тут - быль і небыль.
Куды ні кінешся - правал.
Вадаварот пясчаны.
Час расстраляны напавал,
і кліч адчайны,
і гістарычны той правал -
чарней за ночы.
А можа, ён,
як люты шквал,
фашызм прарочыў?!
Тут сталінізм
шалёна рваў -
як вецер века
храбат гісторыі ламаў
і чалавека...
Пляўком свінцовым са ствала -
ва ўпор ахвярам...
Крыж накрыж целы,
пах крыві
І жах на тварах.
Свідруюць кулі чарапы
ўначы без свісту:
і камсамольца,
й мужыка,
і камуніста...
І лёсы новыя шумацяць
ў стале Цанавы -
а целы зноў м зноў ляцяць
на дно канавы.
І на грудзях у Курапат -
на латцы лата
А смерці што да новых страт?
не вінавата...
Яе не клікалі сюды,
тут ўсё іначай.
Сцірае памяці сляды
дажджлівым плачам.
І ні крыжоў,
ні зорак тут -
гамоняць сосны,
і песні над табой пяюць
дразды галосна
ды цемра вышчарана п'е
світальны золак...
Вось сведка інтэрв'ю дае.
На твары - сполах...
Фасфарасцыруюць ствалы
гарой шкілетаў.
Як дзіркі ў чарапах
ад пісталетаў...

* * *

Ці не маёй матулі крык
слх рэжа з-пад лапаты?
павінен нехта адказаць
за Курапаты!

Рудольф Пастухоў (пераклад з рускай мовы Івана Сяргейчыка)