Не могли бы вы помочь. Нужна характеристика одного из персонажей произведения ''На каляды к сыну" (Лаурук).

Змитpoк Бядyля
"Нa Кaляды к cынy"

Лаурук -обыкновенный крестьянский мальчишка, сын лесника. В детстве он был смышлёным, заботливым и трудолюбивым мальчиком. Лаурук приглянулся Пану и тот взял его на воспитание. Вырастил, как сына, дал хорошее образование, оплатил учёбу в университете, помог стать уважаемым адвокатом. Но с каждым годом сын отдалялся от родителей, редко их навещал, не пытался помогать. Отец говорил сыну, что нельзя не уважать родителей и стыдиться своего происхождения. Лаурук уехал в год, когда лесник умер, сын не приехал на похороны. Иногда он писал письма, а мать радовалась каждому письму сына, гордилась его успехами, думала, что будет подмога и забота ей в старости.
Характер Лаурука сильно изменился, он стал одним из господ и совсем не помогал матери. Соседи не могли понять, почему старуха не переедет в город к сыну, жить в сытости и тепле, но она лишь мечтала и думала о счастье сына. Прошли годы, однажды старуха почувствовала, что мало ей осталось жить и собралась на Рождество к сыну . С трудом матери удалось разыскать сына, её еле пустили в барский дом. Лаурук отказался признать мать и её выкинули на улицу, сунув деньги в руки. Мать сидела на мостовой и думала о сыне. Лаурук стал бессердечным, жестоким и злым. Он стыдился матери, став уважаемым адвокатом.

Упершыню мы знаёмімся з Лаўруком праз успаміны яго маці Тэклі. Яна ўспамінае, якім быў яе сын разумным і прывабным, што нават спадабаўся бяздзетнаму пану Шчубальскаму і той забраў Лаўрука вучыцца ў горад.

Мы даведаліся, што Лаўрук рэдка прыязджаў да сваіх бацькоў. Аднойчы ён прыехаў на Каляды, але прыехаў не ў хату сваіх бацькоў, а да пана Шчубальскага. У той час быў яшчэ жывы бацька Лаўрука Цыпрук. Тэкля і Цыпрук, даведаўшыся, што іх сын прыехаў, кінуліся ў двор да пана: “… доўгі адстайвалі ў кухні, пакуль сын з’явіўся к ім. Шчасцю іх канца не было, калі ўгледзелі яго ў чорных суконных вопратках з бліскучымі гузікамі – якраз асэсар! Праўда, калі маці кінулася яго абдымаць і цалаваць, дык ён засаромеўся крыху і адсунуўся ўбок”. Гэты выпадак ужо настройвае нас на тое, што яшчэ тады, у падлеткавым узросце Лаўрук пачаў цурацца сваіх бацькоў. Пра гэта сведчаць і словы яго бацькі Цыпрука: “Глядзі, як ён ужо смяецца знашай гутаркі ды з нас. Яго падмогу сарока хвастом змяце. Зусім змяніўся твой Лаўручок, як папаў пад панскую апеку”. Так і сталася. Калі старая нямоглая маці прыйшла да свайго сына на Каляды, Лаўрук, канечне, прызнаў яе, але не прыняў, абазваў “шалёнай жабрачкай” і выкінуў за дзверы, перадаўшы праз лёкая тры рублі. Лаўрук, выбіўшыся ў людзі, стаўшы багатым, не мог дазволіць сабе прызнацца перад слугамі, перад іншымі, што яго маці такая старая нямоглая жанчына, якая носіць парванае адзенне, падобная да жабрачкі. Ён падумаў, што і тут грошы вырашаюць усё, і спадзяваўся адкупіцца ад сваёй маці, якая гадавала яго, якая хацела яму толькі лепшага. Але сын не ацаніў яе памкненні, яе любоў, клопат, пяшчоту. Ён не прыняў яе ў такое вялікае свята – на Каляды, калі ўся сям’я збіраецца разам. Лаўрук вінаваты ў тым, што купіўся на грошы, на матэрыяльнае забеспячэнне, забыўшы пра тое, што маці дала яму жыццё, гадавала яго.

Аўтар увёў гэты вобраз Лаўрука ў твор, каб паказаць чытачам, што дзеці не павінны адмаўляцца ад сваіх бацькоў, якія б бацькі не былі. Нашыя бацькі нас выгадавалі, даюць нам адукацыю, заўсёды дапамагаюць у бядзе, і ў радасці. І мы, дзеці, павінны быць удзячнымі сваім бацькам за гэта.

спс