міхась стральцоў сена на асфальце кароткі змест міхась стральцоў сена на асфальце кароткі змест

Галоўны герой твора і адначасова апавядальнік — Віктар, былы студэнт, аспірант, жыве цяпер у горадзе. Нарадзіўся і вырас ён у вёсцы, таму часта ўспамінае пра вясковае жыццё. Але яму вельмі хацелася б прымірыць неяк вёску з горадам. Размаўляючы з дзядзькам Ігнатам, які таксама любіць вёску і збіраецца туды пераехаць, Віктар тлумачыць яму, што "без вёскі нельга, але і без горада нельга таксама. Што я думаю, дык гэта — каб тое і другое ў чалавечай душы прымірыць... " Віктару нялёгка знайсці адказ на пытанне, як здабыць душэўную раўнавагу і спакой. Яму хочацца быць гараджанінам, перастаць думаць пра вясковае жыццё, але ён не можа зрабіць гэта адразу, ды і наўрад ці гэта яму ўдасца. Таму і жыве ў яго душы гэта "самая патаемная і душэўная думка" — прымірыць горад і вёску. Праўда, апошнім часам да яго ўсё часцей прыходзіць думка другая: "можа, праўда дзядзькі Ігната, і чалавеку па-сапраўднаму трэба што-небудзь адно: горад ці вёска?.. Кожны чалавек павінен добра ведаць сваё месца на зямлі... кожны мае права любіць нешта асабліва моцна... " Віктар настолькі любіць вёску, што душа яго перапаўняецца радасцю ад думкі пра касьбу: "...мне здавалася, што заўтра са мною павінна здарыцца нешта асабліва значнае і важнае, што заўтра, можа, канчаткова вырашыцца мая даўняя спрэчка з самім сабою... " Назаўтра, ужо пасля касьбы, Віктар убачыць плён сваёй працы, пачуе пах скошанай травы, убачыць жмуток сена на тратуары... Герой адчувае сябе шчаслівым, таму што "вёска засталася сваёй маленькай часцінкай у горадзе". Сімвалічна, што вёску з горадам: у душы Віктара прымірыла праца, якая спакон веку лічылася для жыхара вёскі неабходнасцю, любоў да якой прывівалі бацькі з самых малых гадоў.
Уражлівы, лірык у душы, Віктар асабліва раскрываецца ў лісце да школьнага сябра. Вернасць школьнаму брацтву, сяброўству, традыцыям сумленнага жыцця, што залажыла ў душы героя вясковая школа, — важныя рысы Віктара, які з'яўляецца і аўтабіяграфічным, і тыповым вобразам, збіральным для пакалення, што ў маленстве перажыло вайну.
Дзядзька Ігнат шмат у чым падобны да Віктара. Але ён больш сталага ўзросту, чалавек, які ўжо пажыў на свеце, мае вялікі жыццёвы вопыт, якім шчодра дзеліцца са сваім сябрам. Ён, як і Віктар, вясковы жыхар. Ён любіць вёску і ніколі б не паехаў з яе, але абставіны прымусілі "паказаць душэўную слабасць", як ён сам скажа пра выпадак з фінінспектарам, які пакрыўдзіў суседку Ігната — удаву Арыну: забраў за падаткі карову. Ігнат не мог не заступіцца: "набіў таму гаду тоўстую морду". Ён не шкадуе аб гэтым, адно шкада — з вёскі прыйшлося з'ехаць, каб "той гад справу не завёў". Але ён збіраецца вярнуцца ў вёску, як бачна з яго ліста да сваякоў: "...я ўсё больш і больш пачынаю думаць пра нашу вёску... дык і кажу сабе: дурны ты, дурны, чаго ты са свайго гнязда сарваўся! " Гэты гаспадарлівы чалавек, які ўжо сабраў грошы на хату, вельмі працалюбівы (хоча працаваць лесніком, ды і ў горадзе знаходзіць, чым заняцца, — падгаварыў Віктара скасіць газон); руплівы і ашчадны (перажывае, што піларама, якую паставілі ў яго вёсцы, шмат лесу пераводзіць на глум). Ён мудры дарадца, які любіць перадаваць свой вопыт маладзейшым не толькі словам, але і справай: Ігнат паказвае Віктару прыклад у час касьбы і так пранікнёна гаворыць пра касьбу, што Віктару здаецца: "Ён (Ігнат) нібы пасвятлеў увесь". Ён па-вясковаму любіць і шануе працу і робіць яе, нібы выконвае святочны рытуал. Справядлівасць, сумленнасць, шчырасць і дабрата ў адносінах да людзей — вось асноўныя прынцыпы жыцця Ігната. Пра гэта вельмі яскрава сведчаць яго маналогі, у якія пісьменнік уводзіць стыхію народнай мовы. Аўтар перадае асаблівасці гаворкі Ігната, якая перасыпана прастамоўямі і афарызмамі: "халупа", "белы свет", "дзеўкі што трэба", "кухталёў надае", "на глум ідзе", "рукі ёсць, горб таксама", "набіў гаду тоўсту

Міхась Стральцоў - Сена на асфальце
Галоўны герой твора і адначасова апавядальнік — Віктар, былы студэнт, аспірант, жыве цяпер у горадзе. Нарадзіўся і вырас ён у вёсцы, таму часта ўспамінае пра вясковае жыццё. Але яму вельмі хацелася б прымірыць неяк вёску з горадам. Размаўляючы з дзядзькам Ігнатам, які таксама любіць вёску і збіраецца туды пераехаць, Віктар тлумачыць яму, што "без вёскі нельга, але і без горада нельга таксама. Што я думаю, дык гэта — каб тое і другое ў чалавечай душы прымірыць... " Віктару нялёгка знайсці адказ на пытанне, як здабыць душэўную раўнавагу і спакой. Яму хочацца быць гараджанінам, перастаць думаць пра вясковае жыццё, але ён не можа зрабіць гэта адразу, ды і наўрад ці гэта яму ўдасца. Таму і жыве ў яго душы гэта "самая патаемная і душэўная думка" — прымірыць горад і вёску. Праўда, апошнім часам да яго ўсё часцей прыходзіць думка другая: "можа, праўда дзядзькі Ігната, і чалавеку па-сапраўднаму трэба што-небудзь адно: горад ці вёска?.. Кожны чалавек павінен добра ведаць сваё месца на зямлі... кожны мае права любіць нешта асабліва моцна... " Віктар настолькі любіць вёску, што душа яго перапаўняецца радасцю ад думкі пра касьбу: "...мне здавалася, што заўтра са мною павінна здарыцца нешта асабліва значнае і важнае, што заўтра, можа, канчаткова вырашыцца мая даўняя спрэчка з самім сабою... " Назаўтра, ужо пасля касьбы, Віктар убачыць плён сваёй працы, пачуе пах скошанай травы, убачыць жмуток сена на тратуары... Герой адчувае сябе шчаслівым, таму што "вёска засталася сваёй маленькай часцінкай у горадзе". Сімвалічна, што вёску з горадам: у душы Віктара прымірыла праца, якая спакон веку лічылася для жыхара вёскі неабходнасцю, любоў да якой прывівалі бацькі з самых малых гадоў.
Уражлівы, лірык у душы, Віктар асабліва раскрываецца ў лісце да школьнага сябра. Вернасць школьнаму брацтву, сяброўству, традыцыям сумленнага жыцця, што залажыла ў душы героя вясковая школа, — важныя рысы Віктара, які з'яўляецца і аўтабіяграфічным, і тыповым вобразам, збіральным для пакалення, што ў маленстве перажыло вайну.
Дзядзька Ігнат шмат у чым падобны да Віктара. Але ён больш сталага ўзросту, чалавек, які ўжо пажыў на свеце, мае вялікі жыццёвы вопыт, якім шчодра дзеліцца са сваім сябрам. Ён, як і Віктар, вясковы жыхар. Ён любіць вёску і ніколі б не паехаў з яе, але абставіны прымусілі "паказаць душэўную слабасць", як ён сам скажа пра выпадак з фінінспектарам, які пакрыўдзіў суседку Ігната — удаву Арыну: забраў за падаткі карову. Ігнат не мог не заступіцца: "набіў таму гаду тоўстую морду". Ён не шкадуе аб гэтым, адно шкада — з вёскі прыйшлося з'ехаць, каб "той гад справу не завёў". Але ён збіраецца вярнуцца ў вёску, як бачна з яго ліста да сваякоў: "...я ўсё больш і больш пачынаю думаць пра нашу вёску... дык і кажу сабе: дурны ты, дурны, чаго ты са свайго гнязда сарваўся! " Гэты гаспадарлівы чалавек, які ўжо сабраў грошы на хату, вельмі працалюбівы (хоча працаваць лесніком, ды і ў горадзе знаходзіць, чым заняцца, — падгаварыў Віктара скасіць газон); руплівы і ашчадны (перажывае, што піларама, якую паставілі ў яго вёсцы, шмат лесу пераводзіць на глум). Ён мудры дарадца, які любіць перадаваць свой вопыт маладзейшым не толькі словам, але і справай: Ігнат паказвае Віктару прыклад у час касьбы і так пранікнёна гаворыць пра касьбу, што Віктару здаецца: "Ён (Ігнат) нібы пасвятлеў увесь". Ён па-вясковаму любіць і шануе працу і робіць яе, нібы выконвае святочны рытуал. Справядлівасць, сумленнасць, шчырасць і дабрата ў адносінах да людзей — вось асноўныя прынцыпы жыцця Ігната. Пра гэта вельмі яскрава сведчаць яго маналогі, у якія пісьменнік уводзіць стыхію народнай мовы. Аўтар перадае асаблівасці гаворкі Ігната, якая перасыпана прастамоўямі і афарызмамі: "халупа", "белы свет", "дзеўкі што трэба", "кухталёў надае", "на глум ідзе", "рукі ё

Вывод