Напишите кто-нибудь стихотворение Рыгора Барадулина. Только небольшое. Мне на память к завтрашнему.

Звон свабоды

Ня ведае прымусу час,
Ён непадлеглы назаўсёды.
Каб вернасьці агонь ня згас,
Нас вучыць дыхаць
Звон свабоды.

Разьбіць няволі ланцугі,
Знайсьці ў рацэ падступнай броды,
Узьвіць сьвітальныя сьцягі
Бясcонна кліча
Звон свабоды.

Жыцьцё – бясконцасьці працяг.
Як хрэсьнік праведнай нязгоды,
У неспакораных грудзях
Жыве трывогай
Звон свабоды.. .

Недатыкальны запас

Кожнай душы,
Каб ачуліць яе,
Каб распагодзіць турботы,
Неразгаданая доля дае
Недатыкальны запас пяшчоты.
Зайздрасьць сьляпая,
Галодная злосьць
Прагнуць намесьці сумёты,
Каб разбазарыла пані мілосьць Недатыкальны запас пяшчоты.
Мроі звыкаюць
Лагодна сьмялець.
I ў сьвеце —
Гасподзе самоты –
Не дазваляе давар’яцець
Недатыкальны запас пяшчоты.. .

Ня тут

Дзьверы вечнай начы
Вісяць на круках,
Чорнакрыла расьпятых, глюгатых.
Ходзяць цені грэшнікаў на руках
Па зьвечарэлых кратах.
У катле закіпае смала
З сосен смутку,
Падсочаных жалем.
Ператомленая імгла
Не дае сустрэцца скрыжалям. .

На пазыках

Нябёсы мастаку, як ліхвяры,
Час пазычаюць,
Каб пасьпеў адбыцца,
А не абы адбыць наканаваньне,
Тут, на зямлі, штодня
Ісьці з гары
Туды,
Дзе неўміручая крыніца
Вясёла зазьвініць на разьвітаньне.
Па незямных мастах
Свой цень мастак
У сваты пасылае да надзеі,
Каб доўг вярнуць свой
З гакам і ня позна.
Бяроза радасьці на веснавых лістах
Калыша цішыню і маладзее.

Ад прымакоў у Вечнасьці завозна.. .

Выснова

Цёмным быльлём прарасло сьвятло.
Вечар адгарадзіўся зарою.
Новае тое,
Што ўжо было.
Тое, што будзе,
Даўно старое.. .

Адно.. .

Я пачынаю разумець ваду,
Якой прабіцца хочацца з цямрэчы,
Я пачынаю разумець жуду,
Якой упалынеў настрой старэчы.

Я пачынаю разумець вясну,
Якой ня зябка грэць сваю завею.
Я пачынаю разумець віну
Сваю.
Адно сябе не разумею.. .

Рака й чалавек

Рака з берагоў выходзіць.
Рака рашуча мяняе рэчышча,
Каб не вярнуцца назад.

Чалавек выходзіць з сябе,
Мяняе спакой на трывогу,
Мроячы некалі ў сябе вярнуцца,

Ад ракі адракаецца старыца,
Ад чалавека — ўспамін.

Ад самоты горкне палын.
Чало нябеснае хмарыцца.

Рака й чалавек –
Абое
Абнашчаныя й аблашчаныя
Журбою.. .

* * *

Сон глытае мяне,
Як кіслае малако.. .

* * *

Дамоў,
Да моў
Сваіх
Сьцяжына ўсіх цяжкая.
Айчына іх
Чакае.

* * *

Свой каўнер настаўляе абшар.
Гнёзды згадвае
Смутак птушыны.
Жаўталісьця азяблы жар
Грэецца ад вясёлай сьцяжыны.

Крылаты

Міколу Байрачнаму
I конь спатыкнуўся,
Абвяў галавой.
I вецер суцішыўся ў грыве.
А вершнік,
Заручаны шабляй жывой,
Магуціцца ў гордым парыве.
Сама Перамога
З усіх ваяроў
Яго запрыкмеціць пасьпела.
У рэчышчах жылаў
Рашучая кроў
На ўзьвіў крыгаломіцца сьмела.
Да славы
Ніколі ня стоміцца шлях.
У стомы абвялыя шаты.
Шляхетнага войска
Спаконны працяг —
Лунае палкоўнік крылаты.. .

Сам сябе

Пушчаны ў сьвет бязьмежны
Ад небакраю да небакраю,
Падлеглы бадай што
Ярылу ды Перуну,
Чалавек сам сябе
З зайздроснай упартасьцю
Заганяе
ў дзяржаву,
ў пасельбішча,
ў хату,
ў харчэўню, ў срачэўню.
I, нарэшце,
ў труну.

Спачувае.. .

Кожны дзень,
Як дрэва ўспаміну,
Мае свой цень
I сваю вершаліну.

У зварушлівай вершаліне
Гнеў разьюшаны стыне.
Ля пня
Ў пацярусе
Спачувае крыўдлівай скрусе
Прысталая цішыня.. .

У альбо М.

I для цямрэчы,
I для злой слаты,
Як зорка,
Недасяжная такая ж,
Пакуль і сьвеціш,
I чакаеш ты,
Кажу халоднай пані:
«Пачакаеш... »

* * *

У грудзях халоднай скалы
Шалёна б’ецца крыніца.
Самаўзвышаючыся ад хвалы,
I ў сьне
Скала сама сабе сьніцца.

А незадаволены сам сабой
Першынец пяшчоты і гневу
Закахаўся ў скалу прыбой,
Разьбіваючыся на густую залеву.
Часам хочацца
Пагаднець скале.
Але ...

Заўсёды!

Ці ёсьць яна,
Апошняя мілосьць?
Як ёсьць, дык толькі
Першая заўсёды.
Чаканы госьць —
Заўсёды ягамосьць.
Сьвет ісьніцца
Пад зоркаю лагоды.

Кахаеш — значыць