на адной парце і жылі на адной кватэры. У школе ўсе казалі, што іх і вадой
не разальеш. I гэта сапраўды было так. Калі на вуліцы, гуляючы ў снежкі,
Грыша адчуваў сябе пераможаным, то на дапамогу ён клікаў Лёню. I, наадварот,
Лёня, які вучыўся слабей за Грышу, за дапамогай звяртаўся таксама толькі
да сябра. Грыша ніколі не адмаўляўся, а толькі трос Лёню за чуб і прыгаворваў:
— Эх ты, галава — два вухі!
Лёня вырываўся з сябравых рук і нязлосна пагражаў:
— Пусці, а то як трэсну!..
— Ану, давай паспрабуем, хто каго адолее...— зухавата падстаўляў
плячук Грыша.
Лёню не хацелася паддавацца.
Хлопцы браліся дужацца і, падскокваючы, нібы два пеўні, намагаліся адзін
аднаго перахітрыць, падставіць ножку і пакласці, як сапраўдныя барцы,
на абедзве лапаткі. Нязлосныя тумакі, вядома, не ішлі ў разлік.
Іх хапала і пераможцу і пераможанаму.
Сварка, тая сварка, якая звычайна так прыніжае ў нашых вачах людзей,
адбылася паміж імі зусім нечакана.
Продолжение http://karotkizmest.by/беларуская-літаратура/алена-васілевіч/алена-васілевіч-сябры.html
