Стих про весну на татарском языке

Яз көне (М. Җәлил)

Яз көне карга

Бала чыгара.

Көн дә җим эзләп,

Авылга бара.

Авылда әби

Чебешләр саклый,

Карга урлар дип,

Йокларга ятмый.

Ахрысы, әби

Хәйләсен тапты:

Барлык чебине

Келәткә япты.

– Каргалар монда

Очып керә алмас,

Чебешләремне

Хәзер кыра алмас.

Яз булгач (Н. Исәнбәт)

Боз киткәч, җир кипкәч,

Сыерчыклар килгәннәр,

Ояларын күргәннәр.

Сайлап-сайлап йөргәннәр.

Мин ясаган ояны

Икесе бик яраткан.

Алмасын дип башкалар

Саклашалар чиратлап…

Сәлам биреп аларга

Ерактан ук сызгырам.

Сәлам биреп алар да

Шундый итеп сызгыра:

Хәтта миннән уздыра.

Боз киткәч, җир кипкәч,

Саф аяз көннәрдә

Китәрбез юл белән

Зәңгәрсу урманга.

Күбәләк куарбыз,

Чәчәкләр җыярбыз,

Шатланып җырларбыз

Күңелле булганга.

Кошлар кайткач (Г. Латыйп)

Елгада бозлар кузгалды…

Елмая, көлә кояш.

Урамнар буйлап атлады

Ямьле һәм күңелле яз.

Килгән кошларны күрергә

Гаяз ашыкты иртән:

– Сыерчык кунган түбәгә,

Кайчан ул килеп җиткән?..

Сузып-сузып сайрый кошчык,

Канатын кага-кага.

– Яратам җырыңны, – диеп

Эндәште Гаяз аңа.

– Ышанмыйм, – диде сыерчык, –

Күнелем минем тоя:

Яраткан булсаң җырымны ,

Син куяр идең оя.

Бозларын кузгатты-
Яз җитте, яз җитте!
Киң җәелеп су акты,
Су ерып, боз үтте.
Көн ямьле, көн аяз
Сайрый яз кошлары
Кадерле безгә яз,
Без бит яз дуслары.

Тышта яз әле
Яңа башлана
Тамчылар тып-тып
Түбәдән тама.