сачыненне пра ручаёк. на белоруском языке

Стаяў гарачы ліпеньскі дзень. Мы гуляліся ў двары: хто-то асядлаў арэлі, хто-то - ровар, а мы з Дзімам гулялі ў шахматы. Раптам пачаўся вецер, сонца пачала цямнець. Хто-небудзь з дарослых сказаў, што зараз будзе дождж. І на самай справе, неўзабаве першыя вялікія халодныя кроплі ўпалі на зямлю, і дождж кінуўся з усіх сіл. Дзіцячая пляцоўка апусцела, дзеці разбегліся па хатах, а мы з Дзімам схаваліся ў невялікі альтанцы. Кроплі дажджу барабанілі па даху, заляталі ўнутр - стала проста холадна. Але шлях да дома было адрэзаны ліўнем. Неўзабаве дождж спыніўся, быццам яго і не было, засвяціла сонца, і зноў стала цёпла. Мы міжволі залюбавалася ручаём. Ён не спыняў свой бег. У яго струменях адбівалася сонца, ён нёс кавалачкі кары, пялёсткі, нейкі дробны хлам. І мне захацела спытаць: куды спяшаешся, раўчуку? Раптам я ўбачыла ў ім пусты скрыначак з-пад запалак. На ім сядзеў мурашка.
- Выратуем мураша? - Дзеля жарты звярнулася я да аднаго.
- Вядома, чаму б не выратаваць. Заадно паглядзім, куды бяжыць ручай.
- Табе таксама цікава, куды ён спяшаецца? - Спытала я. - Пайшлі.
І мы пайшлі за ручаём. Ён вывеў нас з двара і злучыўся з ручаём, што бег па абочыне аўтамабільнага дарогі.
- Далёка зараз ручай не ўцячэ, - упэўнена сказаў Дзіма. - Наперадзе вадасцёк, і ўся вада пойдзе пад зямлю.
Мне стала прыкра і чаго-то шкада: здавалася, што з гэтым ручаём заканчваецца нейкая казка.
- Я чуў, што пад зямлю цякуць цэлыя ракі, - дадаў сябар.
- Так, - пагадзілася я, - там свой падводны свет. А куды цякуць падземныя вады?
- Яны, напэўна, трапляюцца ў рэкі. Так і наш раўчук стане часціцай
нейкі ракі.
Дзіма прадбачліва выхапіў скрынак з мурашкай з вады. Я ўсміхнуўся: значыць, казка не скончылася.
- Бывай, ручаёк, - сказалі мы дружна і вярнулі ў двор.