Пословицы на татарском языке о родителях?

Алтын канат атаң бар, көмеш садак анаң бар.
Ата-ана гаебен тикшерү бала эше түгел.
Ата-ана йөрәгенең тирәнлеген балалар белми.
Ата-ана теләге
Утка-суга батырмас.
Ата-ананы тыңлаган — адәм булган, тыңламаган — әрәм булган.
Ата-анасына игелек күрсәтмәгән,
Олыгайгач үзе дә игелек күрмәс.
Ата-анасын хурлаган үзен хурлаган булыр.
Ата аркасы — кала аркасы.
Ата — беләк,
Ана — йөрәк.
Ата — җизнә,
Ана — казна.
Ата — йортның матчасы,
Ана — йортның өрлеге,
Балалар — стенасы.
Ата йөрәге — таудан өлкән,
Ана йөрәге — диңгездән тирән.
Атаның каны, ананың сөте.
Атаң-анаң — чын дусың,
Дус-ишләрең — юлдашың.
Атаң кебек кешегә тел озайтма.
Атаңа ни кылсаң, алдыңа шул килер.
Атаңны башыңда тот,
Аңаңны учыңда тот!
Ата өчен улы җан бирсә, улга дан.
Ата сүзен тыңламаганны, атауга ыргытканнар, ди.
Атасы барның бәхете бар.
Атасын алдаган илен дә алдар.
Ата угылының үзеннән шәбрәк булуын тели.
Ахмак малай ата-анасын үзенә дошман дип уйлый.
Ачтан үлсәң дә, ата-анаңны ташлама!
Аю да баласын "йомшагым" ди.
Бу дөньяда өч нәрсә эзләп табылмас: бере ата, бере ана, бере карендәш.
Әти тунын күтәреп кисәң, тап-таман.
Әткәй — шикәр, әнкәй — бал.
Йомырка тавыкны өйрәтми.
Мөгезен кем сындырганны болан онытмас,
Атасын кем хур иткәнне олан онытмас.
Үзең бел, ата-анаңа киңәш ит.
Ымны белмәгән нине белсен?
Атасын белмәгән кемне белсен?
Эт атасын танымас.

Аталы бала аркалы, инәле бала иркәле.

Атасы юкта улы баштак, анасы юкта кызы баштак.
Ата - җизнә, ана - казна.

Незванный гость хуже родителей.

Ата -анасын хормэт иткэн улмэс