Пословицы и поговорки на татарском языке про работу

Эш-хезмәт. Аның вакыты, сыйфаты һәм нәтиҗәсе. Күмәк эш, өмә

Авызындагы тешенә бакма, кулыннан килер эшенә бак.

Авыр эшкә беләк бар, кыю эшкә йөрәк бар.

Агач - җимеше белән, кеше - эше белән.

Аз сөйлә, күп эшлә.

Алтын утта сыналыр, адәм эштә сыналыр.

Башланган эш - беткән эш.

Бер калган эш кырык елга калыр.

Бетмәгән эш - пешми калган җимеш.

Бүгенге эшне таңга калдырма.

Данның төбе - хөрмәт, хөрмәтнең төбе - хезмәт.

Җимешне вакытында аша, эшне вакытында эшлә.

Казганган каз ите ашаган, казганмаган кара ипи дә тапмаган.

Калган эшеңә кар явар.

Кем эшләми, шул ашамый.

Кошның матурлыгы төсе белән, кешенең матурлыгы эше белән.

Күмәк эш үрчемле булыр.

Маңгай тире эшнең сыйфатын яхшырта.

Мич башында ятып икмәк булмас.

Плансыз эш - тозсыз аш.

Сүз күп җирдә эш аз була.

Тик торганга шайтан таягын тоттырган.

Тирләп эшләсәң, аш тәмле була.

Үткән эш кире кайтмый.

Хезмәт төбе - хәзинә.

Хезмәте каты - җимеше татлы.

Эч пошуның дәвасы - эш.

Эш батыры - ил батыры.

Эш башына юньсез кеше килсә, эш кирегә китәр.

Эш бүре түгел - тешләмәс.

Эш кешене төзәтә, ялкаулык - боза.

Эш сөйгәнне ил сөйгән.

Эше юк әтәч булып кычкырыр.

Эшең калса иртәгә, чуан чыгар җилкәңә.

Эшле кешегә иң зур җәза - тик тору.

Эшле килер - эш арттырыр, эшсез килер - эш калдырыр.

Эшлегә көн җитми, эшсезгә көн үтми.

Эшлисе килмәгәннең эче авыртыр.

Эшләгән туңмас, эшләмәгән уңмас.

Эшләмәсәң эш көне, ни ашарсың кыш көне.

Эшләп ашасаң, арыш ипиеннән дә күмәч тәме килә.

Эшләп баю гаеп түгел, көчләп баю гаеп.

Эшләп үлмәссең, чирләп үләрсең.

Эшне башлаганда ахырын уйла.

Эшне башлама, башласаң, ташлама.

Эшне сөйсәң - үз анаң, сөймәсәң - үги анаң.

Эшсез бәхет табылмый, табылса да тагылмый.

Яратмаган эш авыр була.

Яратып эшләгән эш куаныч китерә.

Яхшы эш үз-үзен мактый.

Аз эшли, аз эшләсә дә күп тешли.

Аның эше тауга каршы тәгәри.

Аш дигәндә - ашыгыр, эш дигәндә - башын кашыр.

Аш дигәндә - җан-фәрман, эш дигәндә - юк дәрман.

Аш янында ат кебек, эш янында эт кебек.

Ашаганда мин телсез, эшләгәндә мин өнсез.

Ашка дисәң - Зәбидә, эшкә дисәң - юк өйдә.

Башлаганда эшне үзем генә башлаган идем, бетергәндә өмә белән дә бетереп булмый.

Гали үз эшендә, Вәли үз эшендә.

Исеме олы, эше коры.

Кулы берне эшли, теле икенчене сөйли.

Кулы эштән бушамый, эше эшкә охшамый.

Миннән киткәнче, иясенә җиткәнче генә эшләү.

Нечкә билле, эшкә җилле.

Тик тә тормыйм, бик тә кырмыйм. Тирләмәдем-пешмәдем, эшләдем дә эшләдем.

Эш бетте, көлтә җыясы гына калды.

Эш дигәндә мин бармам, аш дигәндә мин калмам.

Эшкә булса - уф табаным, ашка булса - китер табагым.

Эшләп түгел, кешнәп ярый.

Эштә - эшләки, сүздә - сандугач.

Эшкә өйрәнү, һөнәр, осталык, эш җае, корал

Акыл күпкә җиткерер, һөнәр күккә җиткерер.

Башта үзең өйрән, аннан кешене өйрәт.

Белгән белгәнен эшләр, белмәгән бармагын тешләр.

Белгән һөнәр иңсәне басмый.

Егет кешегә җитмеш төрле һөнәр дә аз.

Корал эшләр, кул мактаныр.

Коралда кырык кешенең көче бар.

Начар останың коралы үтми.

Оста барда кулың тый, остаз барда телең тый.
Оста кулда балта да - пәке.
Осталык - иң зур байлык.

Үзе эш белмәгән кешене өйрәтергә оста булыр.

Һәр эшнең дә җае бар, ботканың да мае бар.

Һөнәр ашарга сорамый, үзе ашата.

Һөнәр иясе бай булмас, бай булмаса да ач булмас.

Һөнәр - кулдагы алтын беләзек.

Һөнәр утта янмый, суда батмый торган хәзинә.

Һөнәрле булу гәүһәрле булудан мең артык.

Һөнәрле - ком өстеннән көймә йөргезә.

Һөнәрсез яшәү кәҗә савып гомер итү белән бер.

Шәкерт булмый оста була алмассың.

Шәкерт эшне күп бозар, бер көн остадан узар.

Эшең торса - бер тәңкә, өйрәнүең - мең тәңкә.

Эшли белмәгән кулга шырпы керер.

может что то найдёшь МӘКАЛЬЛӘР

Авызыңда кан булса да кеше алдында төкермә.
Авызың чалыш булса, көзгегә үпкәләмә.
Авыр тормыш тилмертә, җиңел тормыш тилертә.
Агай-эне тартышы - туй бүләге ертышы.
Агач күрке - яфрак, адәм күрке - чүпрәк.
Агыйделнең аръягында бер энәгә бер сыер.
Адым-адым - юл булыр, тамчы-тамчы - күл булыр.
Аерылганны аю ашар, бүленгәнне бүре ашар.
Азгын ауга чыкса, артыннан гауга чыгар.
Азгынга ияргән азар, бозгынга ияргән бозылыр.
Азыклы ат арымас.
Аккан су юлын табар.
Акчалының кулы уйный, акчасызның күзе уйный.
Акыллы атын мактар, юләр хатынын мактар, шыр тиле үзен мактар.
Акыллының уендагы акылсызның телендә.
Ак эт бәласе - кара эткә.
Ала каргадан алачагың булсын.
Алдагысын Алла белә.
Алдан кычкырган кәккүкнең башы авырта.
Алла бу кулыңны теге кулыңа мохтаҗ итмәсен.
Алладан курыкмаганнан курык.
Алма агачыннан ерак төшми.
Алпарына күрә толпары. (алпар - рыцарь)
Алтмыш көн атан булганчы, алты көн бура бул (атан - печкән дөя; бура - айгыр дөя)
Алтыдагы - алтмышта.
Алтын - таш, алабута - аш.
Ана күңеле балада, бала күңеле - далада.
Ана сөте белән кермәгән тана сөте белән керми.
Ана суккан җир тамугта янмас.
Аптыраган үрдәк арты белән чума ди.
Аракы - шайтан сидеге.
Арба ватылса - утын, үгез үлсә - ит.
Арбавын белсәң, кара елан да карышмый. (арбау - тылсым)
Ардаксыз кайда да артык. (ардак - кадер)
Ардаксызның аркасы туза.
Арык кеше - алчак, базык кеше - басымчак.
Асылынсаң асыл агачка асылын.
Ат азгыны тайга иярә.
Аталы бала - ардаклы бала.
Аталы бала аркалы, инәле бала иркәле.
Атасы юкта улы баштак, анасы юкта кызы баштак. (баштак - башбаштак)
Ата баласы хата булмас. (атадан бик аермалы булмас)
Атадан күргән ук юнган (инәдән күргән бук юган).
Атадан ул туса иге, ата юлын куса иге.
Атай малы - Катай малы. (Катай - сугышта кулга төшергән бик зур байлыкларын кәеф-сафага туздырып бетергән борынгы ыру) / Русчалатып "Атай малы - катай! " дип тә әйтәләр.
Ата йорты саламдыр - салам булса да сарайдыр; кайната йорты кабыктыр - кабык булса да тамугтыр.
Ата малы - атналык.
Ат аунаган җирдә төк кала.
Ата - җизнә, ана - казна.
Ат дагалаганда бака ботын кыстырган ди.
Ат кешнәшеп, әдәм сөйләшеп таныша.
Ат күрке - ял, егет күрке - мал.
Аттан ала да туа, кола да туа.
Атым юк аранда - кайгым юк буранда.
Ат яхшысы - арканда, начарлары - тарханда.
Ахмакның улы булганчы, акыллының колы бул.
Ач тамагым - тыныч колагым. / Ялгыз башым - тыныч колагым.
Ач хәлен тук белмәс.
Ачның ачуы яман.
Ашаган белми, тураган белә.
Ашаганда колагың селкенсен, эшләгәндә йөрәгең җилкенсен.
Ашаган малда өмет бар.
Ашап туймаганны, ялап туймассың.
Ашау эшне калдырмый.
Ашка каршы - аш, ташка каршы - таш.
Ашлаган җир аш бирер.
Ашыккан - ашка пешкән.
Аю “аппагым”, керпе “йомшагым” дип әйтә ди (баласына).
Аягың тәпелдәмәсә, авызың чәпелдәми.
Аңламый сөйләгән авырмый үләр.
Байлык сөйдерер, ярлылык көйдерер.
Байның эше фәрман белән, ярлыныкы моң-зар белән.
Бака бакылдап, телчән такылдап туймас.
Бакырны күпме ешсаң да алтын булмас.
Бала - бавыр ите.
Бала баласы балдан татлы.
Бала итәктә чакта сөйдерә, итәктән төшкәч көйдерә.
Бала күздән, адәм сүздән зыянлый.
Балалы өй - базар, баласыз өй - мазар. (мазар - зират)
Баланы биләүдән, хатынны тәүдән өйрәт.
Баласы елак булса, анасы чирак була. (чирак - ныклы)
Бал “бал” дисәң бер бетә, бармак тыксаң - гел бетә.
Балык башыннан чери.
Барлы булсаң - гөл сибәрләр йөзеңә; ярлы булсаң - көл сибәрләр күзеңә.
Бар чагында - бүредәй, юк чагында - шүредәй.
Батырга да ял кирәк.
Батыр ярасыз булмый.
Батыр яуда сынала.
Батыр үлеме - марҗадан.
Баш исән булса, бүрек табылыр. (яисә: күткә ыштан табылыр)
Башка килгән телдән килә.
Башлаган эш - беткән эш. (Ташлаган эш - үткән эш.)
Башыңа төшсә башмакчы булырсың. (башмакчы - мәчет ишек төбендә башмак ал

ата -ана даны