Плиний Младший Х 96 писымо по латыни. Срочно! Срочно!

Epistolae, X
LXXXXVI. C. Plinius Traiano Imperatori
(1) Sollemne est mihi, domine, omnia, de quibus dubito, ad te reffere. Quis enim
potest melius vel cunctationem meam regere vel ignorantiam instruere?
Cognitionibus de Christianis inter fui numquam; ideo nescio, quid et quatenus
aut puniri soleat aut quaeri. (2) Nee mediocriter haesitavi, sitne aliquod discrimen
aetatum, an quamlibet teneri nihil a robustioribus differant, detur paenitentiae venia,
an ei, qui omnino Christianus fuit, dessise non prosit, nomen ipsum, si flagitiis
careat, an flagitia cobaerentia homini pumiantur.
Interim in us, qui ad me tamquam Christiani deferbantur, hunc sum secutus
modum. (3) Interrogavi ipsos, an essent Christiani. Confitentes iterum ac tertio
interrogavi supplicium minatus; perseverantes duci iussi. Neque enim dubitabam,
qualecumque esset, quod fateruntur, pertinaciam certe et inflexibilem obstinationem
debere puniri. (4) Fuerunt alii similis amentiae, quos, quia cives Romani erant,
adnotavi in Urbem remittendos. Mox ipso tractatu, ut fieri solet, diffundente se crime
plures species inciderunt.
(5) Propositus est libellus sine auctore multorum nomina continens. Qui
negabant esse se Christianos aut fuisse, cum praecunte me deos appellarent et
imagini tuae, quam propter hoc iusseram cum similacris numinum adferri, ture ac
vino. Supplicarent, praeterea malediserent Christo, quorum nihil codi posse
dicuntur, qui sunt re vera Christiani, dimittendos esse putavi.
(6) Alii ab indice nominati esse se Christianos dixerunt et mox negaverunt;
fuisse quidem, sed dessise, quidam ante triennium, quidam ante plunes annoc, non
nemo etiam ante vidinti. Hi quoque omnes et imaginem tuam deorumque simulaira
venerati sunt et Christo maledixerunt. (7) Adfirmabant autem hanc fuisse summam
velculpae suae vel erroris, quod essent soliti stato die ante lucem convenire
carmenque Christo quasi Deo dicere secum invisem seque sacramento non in scelus
aliquod obstringere, sed ne furta, ne latrocinia, ne adulteria committerent, ne fidem
fallerent, ne depositum appellati abnegarent. Quibus peractis morem sibi
discendendi fuisse rursusque coeundi ad capiendum cibum, promiscuum tamen et
innoxium, quod ipsum facere dessise post edictum meum, quo secundum mandata
tua hetaerias esse vetueram. (8) Quo magis nessesarium crededi ex duabus ancillis,
quae ministrae dicebantur, quid esset veri, et per tormenta quaerere. Nihil aliud
inveni quam superstitionem pravam, immodicam.
(9) Ideo dilata cognitione ad consulendum te dicurri. Visa est enim mihi res
diqna consultatione, maxime propter periclitantum numerum; multi enim omnis
aetatis, omnis ordinis, utriusque sexus etiam, vocantur in periculum et vocabantur.
Neque civitates tanturn, sed vicos etiam atque agros superstitionis istius contagio
pervadata est; quae videtur sisti et corrigi posse. (10) Certe satis constant prope iam
desolata templa coepisse celebrari et sacra collemnia diu intermissa repeti passimque
venire victimarum carmen, cuius adhuc rarissimus emptor inveniebantur. Ex quo
facile est opinari, quae hominum emendari possit, si sit paenitentiae locus.